Η εικόνα της Σπάρτης σήμερα θυμίζει περισσότερο ένα παιδικό παιχνίδι παρά μια πόλη με ιστορία και προοπτική. Αντί να δει κανείς έργα ουσίας, αναβαθμισμένες υποδομές και στρατηγικές παρεμβάσεις που θα άλλαζαν το πρόσωπό της, η δημοτική αρχή, εμφανώς χωρίς όραμα και στρατηγικό πλάνο, επιλέγει να ασχολείται με επιφανειακές μικροπαρεμβάσεις που έχουν μόνο σκοπό την επίδειξη και μοιάζουν περισσότερο με διαφημιστικές φιέστες παρά με πραγματική πρόοδο.

Φυτεύουν λίγες τριανταφυλλιές, τοποθετούν μερικές τουλίπες, μαζεύουν τα νεράντζια, φτιάχνουν μια βρύση σε παιδική χαρά, καθαρίζουν έναν δρόμο, βάφουν μια διάβαση, εγκαθιστούν "έξυπνα δέντρα" κακής αισθητικής και τα παρουσιάζουν σαν μεγάλα επιτεύγματα, σαν να είναι προϊόν μιας πρόχειρης προεκλογικής εκστρατείας. Μόνο που αυτό δεν είναι έργο, αυτή είναι απλώς μια αποπροσανατολιστική εικόνα. Στην πραγματικότητα, η πόλη βουλιάζει στην εγκατάλειψη, τα προβλήματα συσσωρεύονται, και η μόνη "ανάπτυξη" που διακρίνει κανείς είναι η επικοινωνιακή, που στέκεται κάτω από την κακή της όψη.

Οι φωτογραφίες και οι δηλώσεις της Δημοτικής Αρχής, που σπεύδουν να παρουσιάσουν κάθε μικρή παρεμβατική ενέργεια ως τεράστια επιτυχία, θυμίζουν περισσότερο εορταστικές εκδηλώσεις παρά ουσία. Ακολουθούν ζητωκραυγές και πανηγύρια από πολίτες που ταυτίζονται με αυτήν τη δημοτική αρχή, όπως αντέδρασαν παλαιότερα οι ινδιάνοι όταν είδαν για πρώτη φορά αεροπλάνο και φώναζαν με ενθουσιασμό όλοι μαζί «σιδερένιο πουλί». Μόνο που το πουλί αυτό, αντί για πραγματική ελευθερία και ανάπτυξη, φαίνεται να είναι μια ψευδαίσθηση που καλύπτει την πλήρη αδράνεια και την ανικανότητα.

Και το χειρότερο; Όταν η πόλη χρειάζεται ουσιαστικές λύσεις, η δημοτική αρχή σιωπά από αδυναμία και απάθεια. Δεν μιλούν για τις υποδομές που καταρρέουν, για το «brand name» της πόλης που συνεχώς χάνει τη λάμψη του, για την κεντρική οδό της πόλης που θυμίζει εγκαταλειμμένο χωράφι, για τα καταστήματα που κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, για τους πολίτες που έχουν χάσει το χαμόγελο και την ελπίδα τους, για την έλλειψη ενεργής ανάπτυξης της επιχειρηματικότητας και της τοπικής οικονομίας, για τους νέους που διακαώς επιθυμούν να μετακομίσουν σε μεγαλύτερες πόλεις, και για τις άδειες πλατείες που χάσκουν πλέον χωρίς ζωή και ουσία. Αντί γι' αυτό, επιδίδονται σε μια εικονική πραγματικότητα όπου κάθε μικρή παρέμβαση γίνεται μεγάλη είδηση και κάθε φωτογραφία παρουσιάζεται ως επιτυχία της δημοτικής αρχής.

Όπως είπε και ο μεγάλος στοχαστής Μιχάλης Κατσαρός: "Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από την ψευδαίσθηση ότι η εικόνα μπορεί να υποκαταστήσει το έργο."

Μια πόλη που ζει από τις εικόνες και τις ψευδαισθήσεις, και όχι από το έργο και την ουσία, οδηγείται στην παρακμή.

Και το πιο δραματικό;
Αν αυτή η αδρανής και ανίκανη να ανταποκριθεί δημοτική αρχή συνεχίσει να στηρίζεται σε εφήμερες, ανούσιες φιέστες, το μόνο που θα μείνει στο τέλος είναι η σιωπή μιας πόλης που έχασε οριστικά το δρόμο της, μαζί με την αξιοπρέπειά της.

Και τότε, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για την οριστική της παρακμή;

* Ο Γιώργος Κεραμιδάς είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας & Ανάπτυξης