Στην ιστορία καταγράφηκε ο 1ος Ημιμαραθώνιος Σπάρτης, που φιλοδοξεί να ενταχθεί στο καλεντάρι των σταθερών δρομικών δραστηριοτήτων της χώρας. Οι συμμετοχές ήταν σχετικά ικανοποιητικές, ενώ λάτρεις του αθλητισμού από όλη την Ελλάδα δέχτηκαν την πρόκληση να τρέξουν στην ιστορική μας περιοχή. Ο στόχος της προσέλκυσης επισκεπτών επετεύχθη.

Τι ισχύει όμως για την τελική εμπειρία που αποκόμισαν αυτοί οι επισκέπτες;

Παρότι οι διοργανωτές «Σπαρτιάτες Δρομείς» και οι εθελοντές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, δεν ισχύει το ίδιο για την εικόνα που άφησε στους επισκέπτες αθλητές και τις ομάδες τους η κατάσταση της πόλης, αλλά κυρίως αυτή του Δημοτικού Σταδίου Σπάρτης. Χρειάστηκε, βλέπετε, να κάνουν την προθέρμανσή τους οι δρομείς εκεί, πριν την εκκίνηση του αγώνα. Και τα είδαν όλα…

Τα σχόλια που μετέφεραν στον «Λακωνικό Τύπο» ήταν κατακεραυνωτικά: «Εκείνο το στάδιο είναι σε τραγική κατάσταση, παρατημένο τελείως», «Τα θεωρεία άθλια, σπασμένα, οι διάδρομοι στο στίβο σαν βομβαρδισμένοι», «Μα ένας δήμαρχος δεν μπορεί να σχεδιάσει ανάπλαση σταδίου; Έστω τα βασικά;(!)», ήταν μόνο μερικές από τις πιο ήπιες εκφράσεις που δεχτήκαμε. Και τα ακούσαμε και από πάνω, που «δεν τα γράφουμε» ως δημοσιογράφοι, «για να ταρακουνηθούν οι αρμόδιοι»…

Άντε τώρα να εξηγείς ότι και τα γράφουμε και τα δείχνουμε και τα λέμε, αλλά ανταπόκριση καμία, ούτε σε λόγια ούτε σε έργα. Πώς να εξηγήσεις άλλωστε, σε κάποιον που έρχεται από μία πόλη με διαρκώς βελτιούμενες και αναπτυσσόμενες αθλητικές υποδομές, όπως λχ η Καλαμάτα, ότι το μάτι μας έχει… συνηθίσει σε αυτό που βλέπει και το όραμα έχει εκλείψει…

Φίλοι γείτονες, έχετε μεγάλες απαιτήσεις, μην κρίνετε «εξ ιδίων τ’ αλλότρια»!
χ.-