Μια φορά και έναν καιρό ήτανε μια κοπέλα. Ζούσε, σ’ ένα χωριουδάκι. Η μάνα της την έλεγε Πουπουλένια:

«Άι βρε Πουπουλένια, Πουπουλένια μου
Εσύ σαι η ζωή κι μόνη έννοια μου.

Άι βρε Πουπουλένια, Πουπουλούδι μου
Εσύ σαι ο ανθός και το λουλούδι μου.

Άι βρε Πουπουλένια, Πουπουλάκι μου
Εσύ σαι η χαρά και το μεράκι μου.

Ο άντρας που θα παντρευτείς
Θα είναι παλικάρι.

Θα ’ναι ψηλός, θα ’ν όμορφος
Θα ’χει περίσσεια χάρη.

Κοιμήσου εσύ στα πούπουλα,
κοιμήσου, Πουπουλένια,

και μη σου σκιάξει το μυαλό,
εσέ καμία έννοια!»

Όμως η μάνα της πέθανε νωρίς. Μελαχρινούλα, καλοφτιαγμένη, μεγάλωνε η Πουπουλίτσα. Έπαιζε και το μάτι της! Από μικρή μπλέ¬χτηκε στα δίχτυα του έρωτα. Αγάπησε έναν ομορφονιό από το πα¬ραδίπλα χωριό. Έτρεχε με λαχτάρα η Πούπουλα να συναντήσει τον αγαπημένο της, να βρεθεί στην αγκαλιά του. Αυτός πάλι, της είχε τάξει τον ουρανό με τ' άστρα:

«Από μικρούλα ήσουνα ροδοτριανταφυλλένια,
Στα πούπουλα κοιμόσουνα, έγινες Πουπουλένια!

Θα σ’ έχω εγώ στα πούπουλα, γυναίκα θα σε πάρω.
Εγώ θα σε στεφανωθώ εσένα με κουμπάρο.

Θα σ’ έχω εγώ στα πούπουλα, εσέ γλυκιά Πουπούλα
Θα είμαι ο Αυγερινός, θα είσαι εσύ η Πούλια.

Οι δυο μας θε να κάνουμε δυο σερνικά παιδάκια
Θα είσαι η Πουπούλα μου κι αυτά τα πουπουλάκια!»

Με τούτα και με κείνα, μένει έγκυος η Πούπουλα... Το μαθαίνει ο γαμπρός και γίνεται καπνός! Το μαθαίνει ο πατέρας της και πέφτει να πεθάνει.
- Τι θα κάνουμε; Τι θα κάνουμε; Φωτιά στα μπατζάκια μας! Καήκαμε!

Αποφασίζουν να την κλείσουν εννιά μήνες στο σπίτι. Να μη βλέπει ο κόσμος την κοιλιά να φουσκώνει. Μήτε ήλιος την είδε, μήτε ανθρώπου μάτι. Ώσπου ήρθε η ώρα και γέννησε ένα κοριτσάκι.

Επεμβαίνει μια θεία της, πολύ καταφερτζού. Για πότε το πήρε το παιδί, για πότε το εξαφάνισε... Το πρωί ξημερώθηκε στην πόλη. Το ’δωσε σε καμιά οικογένεια χωρίς παιδιά, ποιος ξέρει;

Τα χρόνια περνούσαν και όλα τα κορίτσια στο χωριό είχαν τα τυχερά τους και παντρεύτηκαν. Η Πούπουλα κινδύνευε, να μείνει γεροντοκόρη. Ποιος θα την έπαιρνε; Όλοι ήξεραν τι είχε συμβεί! Αναλαμβάνει η θεία και κάνει το προξενιό. Την αρραβώνιασαν μ’ έναν από τα ορεινά. Ιδέα δεν είχε για ό,τι είχε συμβεί.

Όμως, ξέρετε πώς γίνεται στα χωριά. Ψου ψου ψου ο ένας, ψου ψου ψου ο άλλος, έφτασαν ψίθυροι στ’ αυτιά του. Η Πούπουλα έχει παιδί... η Πούπουλα έχει παιδί... Έπεσε από τα σύννεφα ο κακομοίρης, του ’ρθε ο ουρανός σφοντύλι.
- Μην ακούς τις κακές γλώσσες, γιε μου. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται. Από ζήλεια τα λένε, του ’λεγε και του ξανάλεγε η θεία.

Εκείνος τώρα ήξερε! Πάνω στον θυμό του, σηκώνεται και φεύγει για να σκεφτεί. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, φτάνει σε μια βρύση με νερό. Σκύβει και πίνει. Κάθεται σε μια πέτρα να ξεκουραστεί. Εκείνη την ώρα ακούει μέσα του μια φωνή: «Αν αγαπάς την Πούπουλα, μη σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Άκου τη φωνή της καρδιάς σου. Γύρνα πίσω!»

Μπροστά του απέραντος ο κάμπος. Μέσα του απέραντη η αγάπη... Στρέφει τα μάτια του και τι να δει. Να ’ρχεται η Πούπουλα. Είχε πάρει τους δρόμους και τον έψαχνε. Τον βρήκε να κάθεται στην πέτρα! Του ’πε όλη την αλήθεια. Σφιχταγκαλιάστηκαν! Συμφώνησαν να βρούνε το παιδί και να το πάρουν πίσω.

Ο γάμος δεν άργησε να γίνει. Τη θεία δεν την καλέσανε στον γάμο. Να μάθει άλλη φορά να λέει ψέματα! Ο γάμος ήταν ονειρεμένος. Τα όργανα έπαιζαν. Ο γαμπρός σιγοτραγουδούσε:

Πού πουλάνε πουπουλένια όνειρα;
Στης καρδιάς τα φυλλοκάρδια!

Πού πουλάνε πουπουλένιες αγκαλιές;
Στης αγάπης τα παλάτια!

Πού πουλάνε πουπουλένιες θάλασσες;
Στης Πουπούλας τα δυο μάτια!

Τέτοιο γλέντι δεν ξανάγινε. Ακόμη το θυμούνται στο χωριό! Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Σοφία Καμπούρη

Από το βιβλίο «Το Παραμύθι (τεύχος 1) του Δ. Αβούρη

Ενημερωθείτε για όλη την επικαιρότητα της Λακωνίας και όχι μόνο μέσα από τη συνεχή ροή του www.lakonikos.gr. Κάνετε like στη σελίδα και γίνετε μέλος στην ομάδα του lakonikos.gr στο Facebook για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι! Με το κύρος και την αξιοπιστία του "Λακωνικού Τύπου", της μοναδικής ημερήσιας εφημερίδας της Λακωνίας με ιστορία 22 και πλέον ετών