Μέχρι και σήμερα μιλούσαμε για ανίκανες ακόμα και επικίνδυνες κυβερνήσεις. Αφήναμε εκτός την αντιπολίτευση θεωρώντας ότι δεν έχει ούτε τις δυνάμεις αλλά ούτε και τον τρόπο να πρωταγωνιστήσει. Μάλιστα, στην εποχή του δικομματισμού δεν χρειαζόταν παρά να περιμένει να πέσει η κυβέρνηση για να αναλάβει (η θεωρία του ώριμου φρούτου). Η αντιπολίτευση ήταν ένας θεατής.

Εδώ και έναν χρόνο όμως ζούμε μια αντίστροφη κατάσταση. Είναι η αντιπολίτευση που αντικειμενικά είναι και ανίκανη και επικίνδυνη. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που μπορείς να της βρεις χίλια κουσούρια, λάθη και αδυναμίες, έχουμε μια αντιπολίτευση που έχει εγκαταλείψει πλήρως τον ρόλο της να είναι χρήσιμη στον πολίτη με προτάσεις και παρεμβάσεις και τι κάνει; Υιοθετεί ψεύδη, ψεκασμένες θεωρίες, ύβρεις και οτιδήποτε προσβάλλει την κοινή νοημοσύνη για να ασκήσει υποτίθεται πολιτική.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Έχεις έναν Κασσελάκη, που στις δημοσκοπήσεις παίρνει 13%, να δηλώνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί και να γίνουν εκλογές με παρατηρητές, γιατί αλλιώς θα νοθευτούν ώστε να βγει πρωθυπουργός. Περνά το μήνυμα στον κόσμο ότι στην Ελλάδα μπορούν να στηθούν εκλογές, όπως ισχυρίστηκε και ο Τραμπ που ακόμα δηλώνει ότι το 2020 είχε... κερδίσει.

Έχεις και έναν Ανδρουλάκη να πηγαίνει στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να καταγγείλει ότι έγινε μοντάζ στις συνομιλίες για τα Τέμπη, ένα θέμα χωρίς καμία ουσία, η Δικαιοσύνη έχει τις κανονικές συνομιλίες. Έχεις την Κωνσταντοπούλου να εξευτελίζει το Κοινοβούλιο, αλαλάζοντας λες και βρίσκεται σε ένα υπόγειο με παράνομους αγώνες κοκορομαχιών. Έχεις τον Βελόπουλο να επινοεί ανύπαρκτα που οι άλλοι τα υιοθετούν χάριν της αντιπολίτευσης που κάνουν.

Όλοι αυτοί ΜΟΛΥΝΟΥΝ τον δημόσιο βίο με τη βοήθεια και του Τύπου, δείτε το αισχρό δημοσίευμα για sms προς τον Μαρινάκη. Η ελληνική κοινωνία βουλιάζει σε έναν βόθρο ΝΕΟΑΥΡΙΑΝΙΣΜΟΥ, μόνο που τώρα είναι χειρότερος γιατί έχουν περάσει 30 χρόνια και θα έπρεπε να έχουμε επιτέλους διορθωθεί. Οι Έλληνες πολίτες σε μεγάλο ποσοστό έχουν παρασυρθεί από τη χυδαιότητα της αντιπολίτευσης και συμμετέχουν στο ύφος και στην οικειοποίηση κάθε ψέματος. Πού βαδίζουμε; Και ποιος μπορεί κάτι να κάνει;