Ιστορίες εμπνευσμένες από την κοινωνική πραγματικότητα, τον άνθρωπο, τα συναισθήματα και τα πάθη του, σε μια έντεχνη σύνθεση με τη φύση και το περιβάλλον, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων η νέα συλλογή διηγημάτων του συνεργάτη τού «ΛΤ», Γιώργου Ανωγειάτη, με τίτλο «Η αρπαγή του Φεγγαριού». Πρόκειται για το 14ο βιβλίο του συγγραφέα από τα Ανώγεια Δ. Σπάρτης, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κουίντα».

Για το νέο πόνημά του, που αναμένεται να παρουσιαστεί το επόμενο διάστημα, ο Γ. Ανωγειάτης μιλάει στον «ΛΤ», διεισδύοντας στο περιεχόμενο και τις επιρροές από τις οποίες πηγάζει το τελευταίο ανθολόγιο του, στους στόχους και τις ανάγκες που ικανοποιεί η γραφίδα του, ενώ αποκαλύπτει και τα «πνευματικά» πλάνα του για το επόμενο διάστημα.

- Επανήλθατε μετά από δύο χρόνια με το 14ο βιβλίο σας «Η αρπαγή του Φεγγαριού». Μιλήστε μας γι’ αυτό.
Το καινούργιο βιβλίο σηματοδοτεί την απαρχή μιας νέας συνεργασίας με τις εκδόσεις «Κουίντα». Επέλεξα τις συγκεκριμένες εκδόσεις, γιατί αγκαλιάζουν τους δημιουργούς που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί και μόνο καλά λόγια έχω να πω από τη συνεργασία μου αυτή. Όσον αφορά το βιβλίο «Η αρπαγή του φεγγαριού», είναι μια συλλογή είκοσι διηγημάτων, που το καθένα θα μιλήσει στην καρδιά του αναγνώστη. Το διήγημα είναι η κατ’ εξοχήν λογοτεχνική μου απασχόληση, αν κι έχω ασχοληθεί με όλα τα είδη γραφής, όπως ποίηση, μυθιστόρημα αλλά και θέατρο.

- Τι διαπραγματεύονται αυτά τα διηγήματα;
Οι αναγνώστες μου ξέρουν πως ποτέ δεν διαπραγματεύομαι μονομερώς ένα θέμα ή μια κατάσταση. Είναι ιστορίες, άλλες φανταστικές κι άλλες που έχουν συμβεί κι όλες είναι γραμμένες μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο, αυτόν που έχω μάθει να γράφω και με εκφράζει.

Η λογοτεχνία δεν είναι απλή διήγηση συμβάντων, ούτε δημοσιογραφική ανταπόκριση. Είναι γραφή που αφήνει νοήματα και κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί και ν’ αναλογιστεί πολλά πράγματα, πέρα από την τέρψη της διήγησης.

- Θέλετε να μας πείτε, τι περίπου θα διαβάσουν οι αναγνώστες της Αρπαγής του Φεγγαριού;
Θα συναντήσουν την απληστία του ανθρώπου που θέλει ν’ αποκτήσει όλο και πιο πολλά, με αποτέλεσμα να πληγώνει ανεπανόρθωτα τη φύση. Η γη δεν βγάζει χαρτονομίσματα -το έχω ξαναπεί- και τα δέντρα δεν καρπίζουν λίρες. Έχω ασχοληθεί πολύ με τη φύση και τον απλό τρόπο ζωής. Υπάρχει στο έργο μου διάχυτη η νοσταλγία του παλιού καλού καιρού, τότε που ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον.

Θα διαβάσουν για την αρρωστημένη εγωπάθεια και τον άκρατο εγωισμό των κυβερνητών, που καταπιέζουν τον κόσμο προκειμένου να επιβιώσουν, θεσμοθετώντας καθημερινά όλο και πιο σκληρά μέτρα ελέγχου και ποδηγέτησης. Για την προσπάθειά τους να τον καταστήσουν άβουλο, χωρίς σκέψη, για να πιστεύει σαν αληθινά όσα του σερβίρουν και να τους ακολουθεί αγόγγυστα.
Θα δουν ανάγλυφη την εικόνα της καλοσύνης και της αλληλοβοήθειας. Αλίμονο αν κλείνουμε τα αυτιά μας στον φίλο που έχει ανάγκη από βοήθεια. Θα μάθουν για το παράπονο του Ταΰγετου αλλά και των λιόδεντρων. Θα παρακολουθήσουν τη νυχτερινή συνάντηση των γάτων, αλλά και την έκρηξη του σκύλου Περίττα. Θα ζήσουν το σμίξιμο θανάτου ενός αταίριαστου έρωτα, θα δουν πώς ξεκίνησε ο μεγάλος τσοπανοπόλεμος, θα συγκινηθούν από την προσπάθεια του μικρού αγοριού ν’ αρπάξει το φεγγάρι και πολλά – πολλά άλλα.

- Πολλές φορές χρησιμοποιείτε την προσωποποίηση σαν εργαλείο γραφής. Τι καταφέρνετε με αυτό;
Προσπαθώ να μπω στον ψυχισμό των ζώων και των δέντρων. Δίνω φωνή σε αυτά, θέλοντας ν’ αναδείξω την καταστροφική, πολλές φορές, επέμβαση του ανθρώπου πάνω τους. Φέρνω τον εαυτό μου στη θέση τους και σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα. Τα ζώα δεν είναι όπως παλιά, δεν ζουν ελεύθερα, είναι υποχρεωμένα να υπακούν στο αφεντικό τους, που ρυθμίζει τις ζωές τους ανάλογα με τις ανάγκες του. Τα δέντρα υφίστανται βιασμό για να καρπίσουν υπερβολικά με λιπάσματα, ραντίσματα και υπερποτίσματα.

- Γιατί γράφετε;
Στόχος του συγγραφέα δεν είναι απλά να τέρψει τον αναγνώστη και να τον κάνει να ξεχαστεί. Δεν ανήκω σ’ αυτούς. Σκοπός μου είναι ο αναγνώστης μέσα από το αφήγημα να βγάλει συμπεράσματα, να μπει πιο βαθιά στη γραφή μου κι όπως προείπα, να σκεφτεί. Ναι μεν θα απορροφηθεί από τη διήγηση, αλλά στο τέλος θα του μείνει μια γλυκόπικρη γεύση και θ’ αρχίσει ν’ αναρωτιέται: «Γιατί το έκανε αυτό ο ήρωας του διηγήματος; Μήπως δεν έπρεπε να το κάνει; Εγώ τι θα έκανα στη θέση του;». Αυτός είναι ο στόχος μου κι αυτόν υπηρετώ είτε με τα άρθρα μου στον Λακωνικό Τύπο είτε με τα βιβλία μου, αλλά ακόμα και με την παρουσία μου οπουδήποτε.

- Σε ποιες ηλικίες αναγνωστών απευθύνεστε;
Θεωρώ πως όταν ο άνθρωπος αποκτήσει κρίση πραγμάτων, καλό και αναγκαίο είναι να διαβάζει. Από τα δέκα πέντε που αρχίζει να ωριμάζει η σκέψη του, νομίζω πως πρέπει να λιγοστέψει τις ώρες που διαθέτει στον υπολογιστή και στο κινητό και ν’ αφεθεί στη μαγεία του βιβλίου. Ένα βιβλίο ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει, ακόμα κι αν δεν συμφωνείς με τα γραφόμενά του, αλλά θα σου ανοίξει νέους δρόμους στη ζωή, θα σου μάθει το διαφορετικό, θα σε φωτίσει πραγματικά και θα σου δώσει το έναυσμα να δημιουργήσεις, να μη μείνεις φυτό, όπως παθαίνεις με τον υπολογιστή και το κινητό.

- Πόσο δύσκολο είναι να γραφτεί ένα βιβλίο;
Οι Λατίνοι έλεγαν: «Verba volant, scripta manent», δηλαδή, «Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν». Πάνω σ’ αυτό πρέπει να κινηθεί ο συγγραφέας. Να γνωρίζει δηλαδή πως ό,τι κι αν γράψει, θα μείνει και θα τον σημαδεύει εσαεί. Έτσι πριν γράψει οτιδήποτε, βασανίζεται πολύ ώσπου να του δώσει την τελική του μορφή. Πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στις εκφράσεις του και να μη θίγει πράγματα που δεν γνωρίζει, ή να μην κατηγορεί καταστάσεις, αν δεν τις δει πρώτα από όλες τις πλευρές. Άλλη είναι η αλήθεια του θύτη, άλλη του θύματος κι άλλη του δικαστή. Όμως, όσο δύσκολο κι αν είναι, το σαράκι δεν φεύγει. Αν δεν γράψεις εκείνο που σκέπτεσαι, αν δεν το προσφέρεις στον κόσμο, εκείνο θα σε τρώει και θα σου φωνάζει: γράψε!

- Τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Δεν έχω σταματήσει να γράφω, κι απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται. Παρόλο που το διάβασμα βιβλίων περνά μια κάμψη, είμαι βέβαιος πως ο κόσμος ποτέ δεν πρόκειται ν’ απομακρυνθεί από αυτό. Το βιβλίο είναι σταθερή αξία ανά τους αιώνες. Είναι το πρώτο και μεγαλύτερο συστατικό του πολιτισμού μας.

Ήδη υπάρχει ένα μυθιστόρημα έτοιμο, μια πραγματεία, η συνέχεια του Ερωτόκριτου με πεντέμισι χιλιάδες δεκαπεντασύλλαβους, μια ποιητική συλλογή κι ετοιμάζω μια καινούργια συλλογή διηγημάτων. Ελπίζω πως σύντομα θα «ξαναχτυπήσω».