Σήμερα, με τον αδερφό μου το Γιάννη, πήγαμε να δούμε το φίλο μας τον Πολυζώη, που του έχουμε την ίδια αγάπη όπως και για τον πατέρα μας!
Ο Πολυζώης Ηλιόπουλος είναι ένας απλός άνθρωπος, αγρότης στα νιάτα του και προκομμένος νοικοκύρης, από το Συκαράκι της Σπάρτης. Όταν ήταν φαντάρος έτυχε να γνωρίσει τη Βυζαντινή Μουσική, την αγάπησε, κατείχε και το Θείο Δώρο της φωνής και της Μουσικής Τέχνης, και της αφιερώθηκε.
Στα 1963, έγινε ψάλτης στον Α. Νικόλαο Σπάρτης κι έμεινε εκεί μέχρι το 2013, δηλαδή, 50 ακριβώς χρόνια, πιστός και αφοσιωμένος υπηρέτης του Θείου Λειτουργήματος της Ψαλτικής! Ανέβηκε στο Ψαλτήρι του Α. Νικολάου 35 χρόνων, περίπου, και κατέβηκε στα 85 του!!! Καλλίφωνος, παραδοσιακός, με αγάπη στα "μαθήματα" του Καραμάνη και άριστη γνώση της Βυζαντινής Μουσικής, απλός, καταδεχτικός, ευσεβής, καλόκαρδος, φιλότιμος, αγνός, συνεπής, κέρδισε την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου συνδέοντας το όνομά του άρρηκτα με τον αγαπημένο του ναό, ΠΑΝΤΑ προσηλωμένος στον σκοπό της Ψαλμωδίας που δεν είναι άλλος από τη ζωηρή και από καρδιάς έκφραση, την ανύψωση προς τον Θεό και επικοινωνία, ώστε να επέλθει η πνευματική πρόοδος και ενίσχυση των πιστών!
Κάπου στα 1980 ανεβήκαμε στο ψαλτήρι του εγώ και ο αδερφός μου ο Γιάννης. Μας καλοδέχτηκε, μας έδωσε θάρρος, μας έμαθε τα βασικά μυστικά της Βυζαντινής και γρήγορα γίναμε δυο καλοί ισοκράτες! Μείναμε μαζί του στο αναλόγιο 30 περίπου χρόνια. Σε καμιά περίπτωση δε διανοηθήκαμε καν ν' αφήσουμε κάποια Κυριακή η Μεγαλογιορτή τον Πολυζώη μόνο του. Κι εκείνος αναπτερωνόταν και "πέταγε" όταν μας έβλεπε να παίρνουμε θέση δίπλα του! Γίναμε επί 30 χρόνια μια αρμονικά δεμένη ψαλτική ομάδα κι όταν αποχώρησε ο Πολυζώης απ' το ψαλτήρι έκλεισε και για μας ένας ολόκληρος κύκλος ζωής.
Χαρήκαμε σήμερα που βρήκαμε τον Πολυζώη, στα 88 του χρόνια, γερό και δυνατό με τη γυναίκα του την κ. Αγγελική, πάντα στο πλευρό του, ακούραστο φύλακα άγγελό του. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, φιληθήκαμε και κάτσαμε στο τζάκι να θυμηθούμε τα παλιά.
Κάποια στιγμή τον «πειράξαμε» να μας πει - αν θυμάται - τον πολυέλεο "Δούλοι Κύριον...".
Χαμογέλασε αχνά, έκανε απήχημα και η φωνή του αντήχησε σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που κατέβηκε από το δεξιό ψαλτήρι του Αγίου Νικολάου.
Τον ισοκρατήσαμε εγώ κι ο Γιάννης συγκινημένοι :
«Αινείτε το όνομα Κυρίου, αινείτε δούλοι, Κύριον,
Οι εστώτες εν οίκω Κυρίου, εν αυλαίς οίκου Θεού ημών.
Αινείτε τον Κύριον, ότι αγαθός Κύριος, ψάλατε το ονόματι Αυτού ότι καλόν,
ότι εγώ έγνωκα ότι μέγας ο Κύριος, και ο Κύριος ημών παρά πάντας τους Θεούς.»
Ο Πολυζώης Ηλιόπουλος, ο ιστορικός ψάλτης του Α. Νικολάου Σπάρτης, έσπειρε καλόν σπόρο πνευματικό υμνώντας τον Κύριο, βοηθώντας με τη φωνή του και την τέχνη του τις ψυχές να ξεκολλήσουν από τη Γη και να πετάξουν στους Ουρανούς μπροστά στα πόδια του Θεού. Κόντρα σε κάθε δυσκολία, με ριζωμένο μέσα του βαθιά το θρησκευτικό συναίσθημα και χαραγμένο με πύρινα γράμματα στη συνείδησή του το αίσθημα της ευθύνης, βρισκόταν πάντα στο «μετερίζι» του, στο δεξί αναλόγιο του Α. Νικολάου Σπάρτης, πριν ακόμα σημάνουν οι καμπάνες, για να δώσει ό,τι είχε στα στήθια του, την ίδια του την ψυχή. Κι ο Θεός τον ευλόγησε να έχει τα καλά του Αβραάμ και του Ισαάκ και κυρίως μια μεγάλη χριστιανική οικογένεια που τον αγκαλιάζει με έγνοια, στοργή και αγάπη!
-Αν μαζευτούν ΟΛΟΙ οι Ηλιοπουλαίοι, μας είπε με περισσό καμάρι, είμαστε 30 άτομα... γονήδες, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα!
Να είσαι καλά "πατέρα" μας Πολυζώη, να έχεις την ευλογία του Θεού και την αγάπη των ανθρώπων σου και να ζήσεις μέχρι τα 100 και να τα ξεπεράσεις, έτσι όπως σου ευχήθηκε και ο Δεσπότης μας όταν σε βράβευσε για την πολυετή προσφορά σου στη τοπική μας εκκλησία!
«Ύμνους υφαίνειν συντόνως τεθηγμένους εργώδες εστί»
