Η ηχογράφηση θα γινόταν play back κι ενώ η ορχήστρα έκανε ζέσταμα ο Νίκος ζήτησε από το συνθέτη τα λόγια του τραγουδιού. 

-Κάπου εδώ τα ‘χω, αποκρίθηκε εκείνος κι άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του.
Η αναζήτηση όμως απέβη άκαρπη!
-Πω πω!!! Τα ξέχασα στο μαγαζί, είπε! Αμέσως τηλεφώνησε στην κοπέλα του μαγαζιού:
-Κοίτα, κάπου εκεί έχω ξεχάσει ένα χαρτί με τα λόγια ενός τραγουδιού. Βρες το και πες μου τα λόγια.
Η κοπέλα, ευτυχώς, βρήκε το χαρτί και τηλεφωνικά υπαγόρευσε στο συνθέτη τα λόγια του τραγουδιού:
«Σπαρτιάτισσα, Σπαρτιάτισσα
μικρή Σπαρτιάτισσά μου
εσύ μού πήρες το μυαλό
και τη φτωχή καρδιά μου.

[ρεφραίν]
Αχ Σπαρτιάτισσα, αχ Σπαρτιάτισσα
μάγια μου ‘χεις καμωμένα και σ’ αγάπησα
Αχ Σπαρτιάτισσα, αχ Σπαρτιάτισσα
την καρδιά μου μου ’χεις κλέψει
πώς την πάτησα!

Σπαρτιάτισσα, Σπαρτιάτισσα
γενιά του Λεωνίδα
θα σ’ αγαπώ στ’ αληθινά
δώσε μου μια ελπίδα.

[ρεφραίν]
Αχ Σπαρτιάτισσα …

Με το χαρτί στο χέρι ο Νίκος, χάρη στην πολύχρονη εμπειρία του και τη μουσική του αντίληψη, έκανε μόνο 2-3 πρόβες με την ορχήστρα κι άρχισε η ηχογράφηση. Η ορχήστρα, πρώτη, έγραψε τη μουσική και ύστερα ο Νίκος έβαλε τα ακουστικά, στάθηκε μπροστά στο μικρόφωνο, απέναντι από το τζάμι του στούντιο, μέσα από το οποίο τον παρακολουθούσε ο ηχολήπτης καθισμένος μπροστά στη μεγάλη κονσόλα, και η ηχογράφηση του τραγουδιού άρχισε.
Την πρώτη φορά ο ηχολήπτης δεν έμεινε ικανοποιημένος. Το ίδιο και τη δεύτερη. Την τρίτη φορά όμως, ενθουσιασμένος, έκανε στο Νίκο το σήμα της επιτυχίας. Η ηχογράφηση είχε τελειώσει και ήταν επιτυχημένη.
Έτσι, τόσο απλά και γρήγορα τέλειωσαν όλα.
Στη συνέχεια ο Σκουρτέλης ανέλαβε να τυπώσει το τραγούδι σε δίσκο 45 στροφών στην εταιρεία του, την EL GRECO! Από τη «μήτρα» χαράχτηκαν τα «αυλάκια» πάνω στους δίσκους και μετά κολλήθηκαν οι κόκκινες ετικέτες:

EL GRECO RECORDS
Π.Κ.GR. N. 143 Α
A.E. 3448 ) 492 )75 MADE IN GREECE

ΠΑΝ. Κ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΗΣ
ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ
Συρτό
Εκτέλ.. ΝΙΚ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Μπουζούκι Γιάννης Μωραΐτης

Στη πίσω μεριά του δίσκου (φλιπ-σάιντ) μπήκε ένα άλλο τραγούδι του Π. Καλομοίρη, ένα ζεϊμπέκικο, με τίτλο «Ας ήμουνα χωρίς καρδιά», με ερμηνεύτρια την Καίτη Πετράκη! Αυτή ήταν μια συνήθης πρακτική της δισκογραφίας εκείνου του καιρού, να βάζουν, δηλαδή, στη β’ πλευρά του δίσκου τραγούδι σε άλλο σκοπό και με άλλον ερμηνευτή προκειμένου ο δίσκος να έχει καλύτερη τύχη στην αγορά.
Η Καίτη Πετράκη υπήρξε κι αυτή σπουδαία τραγουδίστρια και μεγάλο όνομα στο λαϊκό μας τραγούδι στις 10ετίες του ’50 και του ’60. Συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της εποχής όπως τον Απ. Καλδάρα, Σπύρο Καλφόπουλο, τον Ανέστο Αθανασίου – Γύφτο, τον Σταύρο Τζουανάκο, τον Στέλιο Σουγιουλτζή, τον Πάνο Γαβαλά, τον Τάκη Μπίνη, κ.α. Εργάστηκε ΚΑΙ στην Ελλάδα ΚΑΙ στην Αμερική κι έχει δώσει ηχογραφήσεις πολλών τραγουδιών όπως: «Μου στέλνεις γιε μου γράμματα», «Γεννήθηκα για να πονώ», «Πονεμένη θα πεθάνω», «Καίγομαι – καίγομαι», «Γιατί πατέρα», «Η σουπιά», «Τουμπεκί ψιλοκομμένο», κ.α., ενώ το 1959 είχε εμφανιστεί με τον Σπύρο Καλφόπουλο και το συγκρότημά του στην ταινία "Άντρα θέλω με πυγμή", με δύο ωραία τραγούδια του Καλφόπουλου: «Άντρα θέλω ντερμπεντέρη» και «Απ’ τη μύτη πιάνεται το έξυπνο πουλί».
To γεγονός ότι επιλέχθηκε για την α΄ πλευρά του δίσκου το τραγούδι «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» σε εκτέλεση του Νίκου Νικολόπουλου, αντί εκείνου με την Καίτη Πετράκη, που ήταν ήδη φίρμα και μεγάλο όνομα του λαϊκού τραγουδιού, αποτελεί απόδειξη ότι ο Νίκος, με τη γνήσια λαϊκή φωνή του και την ερμηνευτική εμπειρία του κέρδισε τις εντυπώσεις και μαζί την πρώτη πλευρά του δίσκου.
Αφού ο δίσκος εκτυπώθηκε, ήρθε η δύσκολη ώρα της διανομής. Τότε στα δισκάδικα πουλιούνταν, κυρίως, οι δίσκοι των μεγάλων τραγουδιστών, αυτοί που παίζονταν από τις λαϊκές εκπομπές του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.). Οι άλλοι, που δεν είχαν όνομα στην πιάτσα, έπρεπε μόνοι τους να φροντίσουν για να πουληθούν οι δίσκοι τους και να βγάλουν κάτι από τα έξοδα που είχαν κάνει. Ο Π. Καλομοίρης είχε ήδη ξοδέψει 30.000 δραχμές κι έπρεπε να τις αποσβέσει. Διότι καλή είναι η «δόξα» αλλά «δη δει χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων»! Ο Νίκος Νικολόπουλος ΔΕΝ είχε πάρει καμιά αμοιβή,αλλά όλοι οι άλλοι ( στούντιο, ορχήστρα, συνθέτης, εταιρεία ηχογράφησης, κλπ) πληρώθηκαν με το παραπάνω.Ο Παν. Καλομοίρης πήρε, λοιπόν, ένα κουτί με δίσκους της «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑΣ» και βγήκε «γύρα» στη Σπάρτη για να τους πουλήσει. Εξάλλου το τραγούδι «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» ενδιέφερε ως θέμα μόνο τη Σπάρτη κι εκεί είχε ελπίδες να πουληθεί ο δίσκος. Ένα πρωί, όμως, εμφανίστηκε στο κατάστημα του Νίκου Νικολόπουλου, ο Καλομοίρης, κρατώντας στα χέρια του ένα γεμάτο κουτί με δίσκους, τελείως απογοητευμένος. Δεν είχε καταφέρει να πουλήσει ούτε ένα δίσκο. Αποφασίστηκε, λοιπόν, νέα εξόρμηση, με το Νίκο αυτή τη φορά. Περνώντας από διάφορους γνωστούς και μαγαζιά στη Σπάρτη και αξιοποιώντας τις γνωριμίες του Νίκου, κατάφεραν να δώσουν 30 δίσκους προς 50 δρχ τον έναν!!!
-Τον τριακοστό τον δώσαμε στην Κοσμική Ταβέρνα του Βαγγέλη του Κεφαλόπουλου που είχε Τζουκ-Μποξ, θυμάται ο Νίκος.
Κι ενώ κάθισαν εκεί, στην ταβέρνα του Κεφαλόπουλου (Όθωνος Αμαλίας, υπόγειο), για να πιουν κι εκείνοι ένα κρασί και να ξαποστάσουν, οι θαμώνες, από περιέργεια στην αρχή κι επειδή τους άρεσε ύστερα, έριχναν κέρματα στο ηλεκτρόφωνο κι έβαζαν και ξανάβαζαν τη «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» χορεύοντας και κάνοντας κέφι, προς μεγάλη ικανοποίηση του Νίκου και του Παναγιώτη που έβλεπαν «δια ζώσης» ότι το τραγούδι τους άρεσε!
Κατοπινά ο Νίκος στα πανηγύρια και στα γλέντια που πήγαινε για δουλειά έπαιρνε μαζί του και δίσκους με τη «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ», κι αφού την τραγουδούσε για να την κάνει γνωστή και να την «περάσει» στον κόσμο, πουλούσε μετά και κάποιους δίσκους αποδίδοντας το αντίτιμο στον Καλομοίρη. Υπολογίζει ότι πρέπει, συνολικά, να πουλήθηκαν με τον τρόπο αυτό περίπου 1.000 δίσκοι, αριθμός που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος, αν σκεφθεί κανείς τον τοπικό χαρακτήρα του τραγουδιού αλλά και το γεγονός ότι το τοπίο των δίσκων 45 στροφών και της όλης διασκέδασης είχε αρχίσει ν’ αλλάζει ριζικά με την εμφάνιση της τηλεόρασης και την εισβολή των μεγάλων δίσκων των 33 στροφών. Η χρυσή 10ετία του ’60 για το λαϊκό τραγούδι και τους δίσκους των 45 στροφών είχε πλέον μπει στην περίοδο της παρακμής. Έτσι, λοιπόν, εκτός από την όποια καλλιτεχνική επιτυχία ο δίσκος «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» είχε, χάρη στη συμβολή του Νίκου ΚΑΙ οικονομικό όφελος. Ο Νίκος Νικολόπουλος «εισέπραξε» απλώς τη δόξα τού τραγουδιστή και χάρη στο δίσκο ανέβασε το ειδικό του βάρος αλλά και το κασέ του ως καλλιτέχνης.
Στα 1987 τελείωσε η πορεία της ζωής του κυρ – Ιάκωβου Νικολόπουλου. Το «μαγικό» βιολί του σίγησε και η τοπική μουσική παράδοση, στην οποία αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, φτώχυνε. Ο κυρ- Ιάκωβος έφυγε έχοντας ξεπληρώσει, με το παραπάνω, το χρέος του προς τη ζωή και τους ανθρώπους, αφήνοντας πίσω ανάμνηση της ψυχής του. Και ο μοναχογιός του ο Νίκος ήταν εδώ «για να του κλείσει τα μάτια» έτσι όπως το ήθελε και του το είχε ζητήσει κάποτε. Στα 1995 πήγε να τον «βρει» και η γυναίκα του, η κυρά Ζωή Γερακού, από το Γεράκι της Λακωνίας, πιστή και ακάματη σύντροφος και συμπαραστάτης του στις τρικυμίες της ζωής. Ήταν, το 1995, μια χρονιά «σημαδιακή», αφού τότε αποφάσισε κι ο Νίκος να αποσυρθεί από την καλλιτεχνική δράση και ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με το κατάστημά του.
Σήμερα ο Νίκος Νικολόπουλος μαζί με τη άξια σύζυγό του Δήμητρα και τα τρία αγόρια τους, συνεχίζουν τον αγώνα στο στίβο της ζωής με δύναμη, πίστη και αξιοσύνη, πατώντας γερά πάνω στα θεμέλια και τις αξίες που κληρονόμησαν από τους παππούδες και τους γονιούς.
Ο δίσκος με τη «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» είναι πλέον συλλεκτικός και αποτελεί μια μικρή όμορφη μοναχική ψηφίδα στη μουσική πολιτιστική ιστορία του τόπου μας. Παλιότερα, η «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» είχε παιχθεί, αρκετές φορές στα τοπικά ραδιόφωνα (πρώτη ραδιοφωνική μετάδοση από τον υποφαινόμενο στο πρώτο ιδιωτικό ελεύθερο ραδιόφωνο της Λακωνίας, το ιστορικό ΡΑΔΙΟ –ΣΠΑΡΤΗ, του Σταύρου Ψηλακάκου και μετέπειτα στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΣΠΑΡΤΗΣ και στον ΛΑΚΩΝΙΑ FM του αείμνηστου Ανδρέα Χιώτη) αλλά με την αλλαγή του ύφους των μουσικών ραδιοφωνικών εκπομπών και με την εισβολή των CD και των επιλογών μέσω Η/Υ η «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ» όπως και όλοι οι δίσκοι των 45 στροφών και τα λαϊκά τους τραγούδια, πέρασαν στην ιστορία. Στην εποχή μας, πλέον, μόνο ρέκτες του παλιού τρόπου διασκέδασης και φανατικοί λάτρεις του λαϊκού τραγουδιού, αυτού που αποτυπώθηκε στα δισκάκια των 45 στροφών, εξακολουθούν να ακούνε αυτούς τους δίσκους (που με ευλάβεια θρησκευτική φυλάνε στα συρτάρια τους) πάνω σε παλιά πικ-απ, τα οποία ακόμα εξακολουθούν να «γυρίζουν» και να «διαβάζουν» με τη βελόνα τους την ψυχή μιας άλλης εποχής.
Ο δημιουργός του δίσκου «ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΑ», ο Νίκος Νικολόπουλος, χορτασμένος πλέον από τραγούδι και μουσική έχει παραδώσει, εδώ και χρόνια, τη μουσική σκυτάλη στα δυο από τα τρία αγόρια του, τον Τέλη και τον Άκη, που με ταλέντο, συνέπεια κι αίσθημα ευθύνης απέναντι στη μουσική κληρονομιά τους και την ιστορία της οικογένειας ασχολούνται ΚΑΙ επαγγελματικά με τη μουσική (αρμόνιο, κρουστά, τραγούδι), συνεχίζοντας επάξια την οικογενειακή παράδοση, το νήμα της οποίας ποιος ξέρει ως πού θα φτάσει.
Στην σημερινή οικογενειακή επιχείρηση (Υαλοπωλείο – Οικιακά Είδη - Τεχνητά Άνθη και Φυτά – Μουσικά Όργανα ), στην οδό Γκορτσολόγου 62 (κοντά στην πλατεία) στη Σπάρτη, ο Νίκος Νικολόπουλος, εκεί που κάποτε προβάριζε τραγούδια με την κιθάρα του, συνταξιούχος πλέον, υποδέχεται πάντα ζεστά κι εγκάρδια τους παλιούς αλλά και τους νέους φίλους, αναπολεί την παλιά εποχή και διηγείται τις ιστορίες της σ’ όσους θέλουν να τις μοιραστούν μαζί του.
Το άρωμα του έργου που άφησε σαν διασκεδαστής και καλλιτέχνης συντροφεύει τις αναμνήσεις έτσι όπως συντρόφεψε τις σημαντικές στιγμές των ανθρώπων μιας άλλης εποχής.

«Τούτη η ζωή, μα το Θεό, δεν ξέρει κανένας μαθές, πότε είναι παραμύθι και πότε αληθινή»!