Αμέτρητες Κυριακές έχουν έρθει κι έχουν φύγει από τότε που ήμουν παιδί. Ακόμα όμως ευωδιάζουν από λιβάνι. Γιατί κάθε πρωί της Κυριακής η μάνα μου, αφού άναβε πρώτα το καντήλι στα εικονίσματα και σταυροκοπιόταν ψιθυρίζοντας κρυφές προσευχές, έβαζε ένα αναμμένο καρβουνάκι μέσα στο παλιό πήλινο λιβανιστήρι, σκόρπιζε πάνω του μερικά θρύμματα από αγνό φυσικό λιβάνι που ανελλιπώς μας έστελνε και αγοράζαμε από τον μπακάλη της γειτονιάς (τα πουλούσαν μέσα σε μικρά διαφανή φακελάκια όπως τα μπαχαρικά) κι όταν άρχιζε να ανεβαίνει το θυμίαμα προς τα πάνω "εις οσμήν ευωδίας πνευματικής..." έπαιρνε το λιβανιστήρι και λιβάνιζε τα τρία φτωχικά δωματιάκια του παλιού μας σπιτιού, το "χειμωνιάτικο" τη "σάλα" και την "καμαρούλα", κάνοντας με το λιβανιστήρι το σημείο του Σταυρού και λέγοντας ευχές αυτοσχέδιες, όπως τις γεννούσε η ψυχή της ανάλογα με τις έγνοιες που είχε κάθε φορά. 

Ύστερα άφηνε το λιβανιστήρι πάνω στο τραπέζι μέχρι να κάψει όλο το λιβάνι, άνοιγε το ραδιόφωνο για ν' ακούει τη λειτουργία κι άρχιζε να ετοιμάζει το φαγητό της Κυριακής. Από τότε, κάθε που ανοίγω τα μάτια μου το πρωί της Κυριακής, μυρίζω το λιβάνι απ' το παλιό το θυμιατήρι, ακούω τις ψαλμωδίες από το παλιό ραδιόφωνο και ζωντανεύουν οι ήχοι από τα κατσαρολικά και τα ταψιά που ανάδευε η μάνα μου στο χειμωνιάτικο, μαζί και οι μυρωδιές από τα κρεμμύδια, τα σκόρδα και τη φρέσκια ρίγανη που καθάριζε για να ρίξει στο ψητό.