Παίρνω ένα λευκό χαρτί. Ακριβώς στη μέση χαράζω μια κάθετη γραμμή. Αριστερά αρχίζω να γράφω πως ήταν η καθημερινότητα μου πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας και τα κυβερνητικά μέτρα. Δεξιά, πως είναι σήμερα που επί μέρες είμαι μέσα στο σπίτι.
Στην προ μέτρων περίοδο, ήσαν οι αγωνίες της καθημερινότητας που διαμόρφωναν το 24ωρό μου. Φαντάζομαι πως η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων θα έτρεχε να προλάβει λογαριασμούς, θα είχε αγωνίες αν θα καταφέρει μικρές και μεγάλες υποχρεώσεις και σίγουρα ο χρόνος ανήκε σε αυτές (τις υποχρεώσεις) και όχι στον άνθρωπο.
Είμαι σίγουρος, επίσης, ότι ο χρόνος κυλούσε γοργά και πως, ακόμη και στα κενά του, το μυαλό όλων θα ήταν στις επόμενες υποχρεώσεις που έρχονται. Δηλαδή, για τους πολλούς, η πνευματική και σωματική ανάπαυση δεν υπήρχε.
Ξαφνικά, λόγω του κορωνοϊού, σχεδόν όλες οι τρέχουσες υποχρεώσεις εξανεμίστηκαν. Με βάση τα κυβερνητικά μέτρα, αναβάλλονται όλες οι πληρωμές, χιλιάδες άνθρωποι δεν εργάζονται πια αλλά θα ενισχύονται οικονομικά, ενώ η υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι δίδει σε όλους κάτι που δεν είχαν: Χρόνο.
Ο Πασκάλ Πρυκνέρ λέγει πως αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος από τον καναπέ μαζί με το Netflix και το Canal Plus. Μίλησε για μια "παράξενη ιστορική στιγμή, ταυτόχρονα τρομερή και εξωπραγματική".
Η αλήθεια είναι πως εμείς δεν πολεμάμε από τον καναπέ. Στην πραγματικότητα το σώμα μας και το μυαλό μας, επιτέλους ξεκουράζονται από την πολύχρονη μάχη της καθημερινότητας που πολλούς είχε εξουθενώσει. Μήπως αυτή η ανάπαυλα είναι η ευκαιρία μας για ανασύνταξη; Σίγουρα δεν θα κρατήσει πολύ όλα περνάνε.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι φυσικά και πρέπει να δείξω υπευθυνότητα μένοντας μέσα, πλένοντας πολλές φορές τα χέρια και κρατώντας αποστάσεις. Μέχρι εκεί είναι η ατομική μάχη καθενός. Ωστόσο αφού πλέον έχω χρόνο χωρίς έγνοιες, θα πρέπει να κοιμάμαι καλά, να τρέφομαι υγιεινά και να ασκούμε.
Έτσι, αριστερά στο χαρτί έγραψα: Υποχρεώσεις (χωρίς να προσέχω τον εαυτό μου). Και δεξιά: Ξεκούραση (προσέχοντας τον εαυτό μου).
