Κάπου μεταξύ ενός διαλυμένου μοτέρ και τριών τεχνιτών που πάλευαν πάνω από την τυπογραφική μηχανή της εφημερίδας, μετά από ώρες που έμοιαζαν με αιώνες λόγω του άγχους και της απογοήτευσης για τα φύλλα που έμεναν ατύπωτα, μου ήρθε η απάντηση στο ερώτημα «τι αμαρτίες πληρώνω, ρε πατέρα;», που ανακύπτει σε κάθε μεγάλη δυσκολία… Φυσικά, ήταν η πορεία του πλανήτη Ερμή, που αποφάσισε να πάει ανάδρομα!
Μην το γελάτε. Όσοι ασχολούνται λίγο με τα ζώδια, ξέρουν πως όταν ο Ερμής είναι ανάδρομος οι επικοινωνίες δυσκολεύουν, υπάρχουν καθυστερήσεις, εμπόδια στις μετακινήσεις, τεχνολογικά προβλήματα και πνευματική σύγχυση. Στην περίπτωσή μας, μας χτύπησε σε όλα τα παραπάνω.
Εξάλλου, η απόδοση μέρους της κακοτυχίας στις συμπαντικές δυνάμεις μπορεί πολλές φορές να λειτουργήσει λυτρωτικά, ακόμα και προστατευτικά από βλαβερές για την υγεία συναισθηματικές καταστάσεις. Και από την άλλη, μηχανήματα αυτά, άνθρωποι εμείς, ζωντανός οργανισμός η εφημερίδα· εκ των πραγμάτων δύσκολη αυτή η τριγωνική εξαρτημένη σχέση.
Ανάμεσα σε αυτές τις σκέψεις, η ματιά μου στάθηκε σε μια γωνιά του τυπογραφείου όπου στέκει από κληρονομιά μια παλιά συρταριέρα με τα μεταλλικά τυπογραφικά στοιχεία. Εκείνα τα οποία έβαζε ένα-ένα στη σειρά με το τσιμπιδάκι ο πατέρας μου, για να τυπώσει τον «Λακωνικό Κήρυκα» από το 1955. Θυμήθηκα και τις αναφορές του οικογενειακού περιβάλλοντος για την εποχή της Χούντας και της λογοκρισίας, όταν υπήρξαν φορές που είχε αναγκαστεί να πετάξει την ήδη τυπωμένη εφημερίδα και να την ξαναφτιάξει από την αρχή με την ίδια διαδικασία. Τι εποχές κι εκείνες! Βαριά η κληρονομιά…
Κάπως έτσι, το πήρα απόφαση και δέχτηκα με στωικότητα και αυτή τη δοκιμασία, αλλά και την πρόκληση η ομάδα μας να τα καταφέρει. Σε πείσμα του ανάδρομου Ερμή!
Αφού, λοιπόν, πετύχαμε να βάλουμε σε σειρά τη μεσήλικη πια τυπογραφική μηχανή μας, τις εκδόσεις των φύλλων που έμειναν πίσω και όλα όσα χρειάζονταν να βρουν τον ρυθμό τους, μπορούμε να συνεχίζουμε απρόσκοπτα.
Αγαπητοί συνδρομητές και αναγνώστες, ζητώ συγγνώμη και την κατανόησή σας για την αναστάτωση που δημιουργήθηκε με την παράδοση των φύλλων τις προηγούμενες ημέρες. Σας ζητώ, ακόμη, να συνεχίσετε να αγαπάτε αυτή την εφημερίδα, γιατί κάθε έκδοση που κρατάτε κρύβει πίσω της μόχθο, αφοσίωση και μεράκι, από τους τελευταίους ρομαντικούς του έντυπου Τύπου στο νομό μας. Ας κρατήσουμε τον «Λακωνικό Τύπο» ψηλά!
ΥΓ. Επειδή οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την προσπάθεια των ανθρώπων, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους εργαζόμενους του «ΛΤ», τη Μίλκα, τον Νίκο, την Εύη, τον Χρήστο, τον Μπάμπη, την Ιωάννα, την Αγγελική, για τη συμμετοχή και την πολύτιμη βοήθειά τους σε κάθε δύσκολη στιγμή, όλα τα χρόνια της κοινής μας πορείας.
Χριστιάνα Α. Χιώτη
