Υπάρχουν στιγμές στα τοπικά γεγονότα όπου η πολιτική κάνει ένα βήμα πίσω και αφήνει χώρο στο συναίσθημα. Κάτι τέτοιο συνέβη το περασμένο Σάββατο, στην επετειακή εκδήλωση για τα 130 χρόνια του Σπαρτιατικού Γυμναστικού Συλλόγου, όταν ο βουλευτής Λακωνίας Νεοκλής Κρητικός ανέβηκε στο βήμα. Όχι ως πολιτικός, ούτε καν ως θεσμικός αντιπρόεδρος του Σπαρτιατικού. Ανέβηκε ως το παιδί που έτρεχε κάποτε στα 400 και τα 800 μέτρα∙ ως ο αθλητής που έσπαγε ρεκόρ πριν σπάσει το φράγμα της εκλογής στη Βουλή.

Και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που η αίθουσα σώπασε με έναν τρόπο ιδιαίτερο, σαν να γύριζε για λίγο πίσω ο χρόνος, τότε που ο νεαρός Κρητικός φορούσε τα αγωνιστικά παπούτσια και όχι την ιατρική στολή ή το κοστούμι.

Ο ίδιος το είπε χωρίς περιστροφές, με συγκίνηση που δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τους παλιούς του γυμναστές, ούτε από τους νεότερους αθλητές που άκουγαν προσεκτικά:
«Θα μιλήσω ως γέννημα-θρέμμα της Σπάρτης, γιατί εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, με τον Σπαρτιατικό. Και γι’ αυτό οφείλω να ευχαριστήσω, από αυτό το βήμα, όλους αυτούς που περάσανε, που ιδρύσανε, φτιάξανε τον Σπαρτιατικό, τους δασκάλους μου -που είναι εδώ σήμερα- και χάρη σε όλους αυτούς έφτασα εδώ που είμαι, γιατί μου δίδαξαν πάρα πολλά πράγματα. Ο αθλητισμός αυτό διδάσκει: συλλογικότητα πάνω απ’ όλα, αξιοπρέπεια, και το να αγωνίζεσαι μέρα με την ημέρα για να φτάσεις πιο ψηλά. Αυτό είναι ο Σπαρτιατικός.»

Λόγια λιτά, χωρίς ρητορικά τρικ. Λόγια που περισσότερο θύμισαν τον παλιό αθλητή παρά τον σημερινό κοινοβουλευτικό. Και ίσως γι’ αυτό κέρδισαν ακόμη περισσότερο.

Δεν είναι σύνηθες ένας πολιτικός να αφήνει στην άκρη το πρωτόκολλο και να μιλά ως «γέννημα θρέμμα» ενός συλλόγου. Και, ομολογουμένως, το έκανε με τρόπο που θύμισε πως ο Σπαρτιατικός είναι ένα κομμάτι ταυτότητας για τη Σπάρτη, ένα ζωντανό κεφάλαιο που εξακολουθεί να διαμορφώνει ανθρώπους.

Τη στιγμή εκείνη, δεν ήταν λίγοι όσοι θυμήθηκαν μια παλιά φωτογραφία του Ν. Κρητικού: νεαρός, με τον αριθμό καρφιτσωμένο στη φανέλα, να δίνει τον καλύτερό του εαυτό στον στίβο των 400 μέτρων. Μια εικόνα που -όπως και να το κάνουμε- μοιάζει τώρα πιο επίκαιρη από ποτέ. Γιατί μπορεί να αλλάζουν οι ρόλοι, αλλά οι αξίες που μένουν σταθερές είναι αυτές που τελικά κάνουν τη μεγαλύτερη διαδρομή.